“Τι με κάνει να νιώθω δυνατή”: Απαντήσαμε στο πιο ουσιαστικό ερώτημα

Δήμητρα: «Ο εαυτός μου και οι άνθρωποί μου»

Για κάποιο περίεργο λόγο όταν μου θέτουν τόσο γενικές ερωτήσεις κολλάω και δεν ξέρω τι να απαντήσω. Οk, ίσως τώρα που το ξανασκέφτομαι να μην είναι και τόσο περίεργο που κολλάω. Δεν κάθομαι άλλωστε συχνά να κάνω στον εαυτό μου τέτοιες ερωτήσεις και να με βάζω σε διαδικασία ενδοσκόπησης και εσωτερικής αναζήτησης. «Κακώς» θα πεις, ορθά, αλλά δεν το κάνω. Και έρχεται η στιγμή που μπαίνεις στη  διαδικασία να αναρωτηθείς τι σε κάνει πιο δυνατή. Δύο πράγματα μου έρχονται στο μυαλό. Ο εαυτός μου και οι άνθρωποί μου. Ο εαυτός σου σε κάνει πιο δυνατή θα αναρωτηθείς εύλογα και θα έρθω να πω ναι. Ο εαυτός μου με κάνει να αισθάνομαι πιο δυνατή όταν καταφέρνω και λύνω μόνη μου καθημερινά προβλήματα που παλιότερα θα με ταλαιπωρούσαν πολύ, όταν προσπερνάω καταστάσεις που δεν αξίζουν να με χαλάνε, όταν καταφέρνω και κοντρολάρω τον εαυτό μου πολύ καλύτερα από ότι στο παρελθόν.

Με απλά λόγια, όταν παρατηρώ από μικρά, καθημερινά γεγονότα πως ωριμάζω και μπορώ να πατάω πιο σταθερά στα πόδια μου.

Τώρα, τις ημέρες που τα πόδια αυτά δεν τα καταφέρνουν και πολύ καλά, ευτυχώς υπάρχει ο σύντροφός μου, οι γονείς μου, η αδερφή μου και κανά δυο πολύ στενές μου φίλες που μπορούν να μου χαρίσουν τη δύναμη που χρειάζομαι για να ξαναπάρω τα πάνω μου.

Ξένια: «Το να (επαν)έρχομαι στο παρόν»

Δε θα ξεκινήσω από αυτό που με κάνει πιο δυνατή, αλλά από αυτό που ρουφά και την τελευταία ρανίδα ενέργειας και εσωτερικής δύναμης: Το άγχος. Το άγχος να τα προλάβω όλα (και δουλειά και γυμναστική και φίλες και οικογένεια και λίγο χρόνο με τον εαυτό μου-άσ’ τα), το άγχος μην πάθουν κάτι οι δικοί μου άνθρωποι, το άγχος να μην τους απογοητεύσω. Τα μικρά και μεγάλα μου άγχη με εξαντλούν τόσο σωματικά, όσο και ψυχολογικά. Όταν λοιπόν νιώθω ότι πρέπει να βγω στην επιφάνεια και να πάρω ανάσα, αυτό που με βοηθά είναι να έρχομαι στο τώρα, στο τόσο παραμελημένο και -λανθασμένα- δεδομένο παρόν. Ακούγεται απλό, αλλά δεν είναι. Ο χρόνος στον οποίο ζούμε οι περισσότεροι δεν είναι ο ενεστώτας. Τις περισσότερες στιγμές της ημέρας ζούμε σε αόριστο (όταν νοσταλγούμε το παρελθόν) και ακόμα πιο συχνά σε μέλλοντα (όταν προγραμματίζουμε ή αγχωνόμαστε για το μετά).

Το να (επαν)έρχομαι στο παρόν, που και πρακτικά να το δεις είναι το μόνο που έχουμε, είναι το happy place μου.

Είναι αυτό που με βοηθά να βλέπω τη μεγάλη εικόνα και να συνειδητοποιώ ότι δεν μπορώ να τα έχω όλα υπό έλεγχο. Ακριβώς αυτή η «αδυναμία» μου -και βασικά η συνειδητοποίηση της- είναι που, με κάποιο τρόπο, με κάνει πιο δυνατή. 

Μάριον: «Ξεπερνώντας τους φόβους μου»

Το να γίνω πιο δυνατή είναι ένας από τους στόχους του 2018, τον οποίο και έχω στο μυαλό μου γραμμένο με νέον που αναβοσβήνει.

Για να γίνουμε πιο δυνατές, πρέπει να το πετύχουμε μέσα έξω.

Και πώς γίνεται αυτό; Μόνο με το να καταφέρουμε όλα εκείνα τα πράγματα που μέχρι πρότινος θεωρούσαμε αδύνατα να πραγματοποιήσουμε. Αυτά για μένα ως τώρα ήταν το να κάνω για ένα μήνα σερί γυμναστική, να ταξιδέψω μόνη μου μέχρι την Ασία, να ξαναεμπιστευτώ ανθρώπους και να αγαπήσω τον εαυτό μου. Για να τα πετύχω όλα αυτά, φρόντισα να διώξω από την καθημερινότητά μου (ή έστω να πάψω να ακούω) ό,τι και όποιον με κάνει να νιώθω ανίκανη, ή όχι αρκετή και ξεκίνησα να γεμίζω το 24ωρο μου με δραστηριότητες και ανθρώπους που μου υπενθυμίζουν ότι μπορώ και αξίζω. Ξεπερνώντας ό,τι φόβο σε κάνει να νιώθεις αδύναμη, γίνεσαι πιο δυνατή (και κάνοντας μερικά deadlifts παραπάνω).

Μαριλέλλα: «Ο τρόπος που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες»

Το πρώτο πράγμα που μου έρχεται στο μυαλό ως απάντηση είναι «οι δυσκολίες», αν το σκεφτώ καλύτερα θα σου απαντήσω «ο τρόπος που αντιμετωπίζω τις δυσκολίες». Είναι σύνθετο και όχι τόσο δυσάρεστο όσο ακούγεται. Είναι απλώς ανθρώπινο. Γιατί αν δεν δοκιμάσεις τα όριά σου, δεν ξέρεις μέχρι πού μπορείς να φτάσεις. Είναι σαν τα μαθηματικά: αν δεν κληθείς να λύσεις το πρόβλημα, πού να ξέρεις ότι είσαι «καλή» στους αριθμούς; Ακούγεται απαισιόδοξο, ίσως, αλλά τα εμπόδια, οι καταστάσεις που σε ξεβολεύουν, τα μη εύκολα είναι οι προκλήσεις που πυροδοτούν τη θέληση και την αντοχή.

Αισθάνομαι λοιπόν δυνατή όταν τα καταφέρνω.

Όταν κάτι που από μακριά στον ορίζοντα δείχνει βουνό, πλησιάζοντάς το αποκτά διαστάσεις βατές και λίγο αργότερα είναι ήδη κάτι που έχω περάσει, έχω μάθει απ’ αυτό κι έχω γίνει καλύτερη. Κι όπως είχε πει κι ο William Prescott, ένα εμπόδιο είναι συχνά ένα σκαλοπάτι».

Δέσποινα: «Η γνώση και η αυτογνωσία»

Δύναμη και αδυναμία. Έννοιες σχετικές. Η μετάβαση από τη μία στην άλλη σε κλάσματα του δευτερολέπτου. Και πάλι επιστροφή. Πώς να ξέρεις πώς νιώθεις κάθε φορά; Ένα συμβάν κι αμέσως η υποτιθέμενη αδυναμία μεταμορφώνεται σε δύναμη, σε κίνητρο, σε πράξη. Ίσως αν ψάξεις μία σταθερά να βοηθούσε περισσότερο να ξεκαθαρίσει μέσα σου το τοπίο. Αυτή η σταθερά για εμένα είναι η γνώση. «Το μόνο στολίδι που δεν φθείρεται είναι η γνώση» έγραψε ο Τόμας Φούλερ.

Όσο μαθαίνεις νιώθεις δυνατή και υπερήφανη με τον εαυτό σου.

 Νιώθεις δυνατή να αντιμετωπίσεις τις εξωτερικές δυσκολίες αλλά και έτοιμη (όσο μπορεί αυτό να συμβεί) να ψάξεις μέσα στην ίδια σου την ύπαρξη. Να γνωρίσεις τελικά ποιος είσαι και τι θέλεις. Είναι δύσβατος ο δρόμος της αυτογνωσίας αλλά κάθε μέρα είναι μία ευκαιρία να βάλεις ένα ακόμα κομμάτι στο παζλ. Η αληθινή γνώση δεν μπορεί παρά να είναι η δύναμή σου στη ζωή.

Η Μαριάννα, μία κοπέλα που πάσχει από αιμορροφιλία, έχει κάτι να σου πει:

«Ούσα πάσχουσα με νόσο Von Willebrand (συγγενής αιμορραγική διάθεση) και έχοντας μεγαλώσει σε μία οικογένεια πασχόντων με αιμορροφιλία, έμαθα ότι αυτό που σε κάνει πιο δυνατό είναι η πρόσβαση: πρόσβαση στη θεραπεία, στην πληροφόρηση, στους κατάλληλους γιατρούς. Πρόσβαση στο μοίρασμα εμπειριών και στην αλληλοβοήθεια, όπως αυτά τα βιώνουμε ως μέλη του Συλλόγου Προστασίας Ελλήνων Αιμορροφιλικών.

Όταν έχεις πρόσβαση σε όλα όσα χρειάζεσαι για να ζεις μια φυσιολογική καθημερινότητα

Όταν ζεις χωρίς να φοβάσαι τι θα σου ξημερώσει λόγω της πάθησής σου και πώς θα αντιμετωπίσεις το άγνωστο, καμία δυσκολία δεν μπορεί να σε εμποδίζει από το να είσαι δυνατή και να ζεις τη ζωή σου στο έπακρο!»

*Τι είναι η αιμορροφιλία

Η αιμορροφιλία είναι μία σπάνια κληρονομική διαταραχή της αιμόστασης,που οφείλεται σε έλλειψη του παράγοντα VIII (Αιμορροφιλία Α) ή του παράγοντα IX (Αιμορροφιλία Β) της πήξης του αίματος, εμφανίζεται από τη γέννηση του ατόμου και διαρκεί καθ’ όλη τη ζωή του. Ουσιαστικά, πρόκειται για βλάβη στο μηχανισμό του οργανισμού για την παύση της αιμορραγίας μετά από ένα τραυματισμό αγγείου, όπου φυσιολογικά το αίμα θα έπρεπε να πήζει. Η βαρύτητα της κατάστασης του ασθενούς προέρχεται από το ποσοστό έλλειψης της πρωτεΐνης. Η συχνότητα εμφάνισης αιμορροφιλίας Α υπολογίζεται στο 1:10.000, δηλαδή 1 πάσχοντας ανά 10.000 γεννήσεις, ενώ σήμερα στην Ελλάδα υπολογίζεται ότι υπάρχουν περίπου 1000 άτομα με αιμορροφιλία και 1000 άτομα που πάσχουν από τη νόσο Von Willebrand.