ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Η Μαριάννα Σκυλακάκη είναι μία πραγματική αθηΝΕΑ

Σύμφωνα με τον μύθο, η θεά Αθηνά πετάχτηκε μέσα από το κεφάλι του πατέρα της πάνοπλη, φορώντας περικεφαλαία και κρατώντας μία ασπίδα. Ακριβώς επειδή γεννήθηκε από το μυαλό του Δία συμβολίζει τη σοφία, πέρα από τη στρατηγική και τον πόλεμο. Ο πιο διάσημος ναός αφιερωμένος σ' αυτήν βρίσκεται στην Αθήνα, την πόλη μέσα στην οποία η Μαριάννα Σκυλακάκη λαχταρούσε να ζήσει, με τα καλά της και τα στραβά της, αφού ως κάτοικος Λονδίνου και Μπρίστολ από τα 17 της και για 8 ακόμα χρόνια είχε την πόλη μόνο ως καλοκαιρινή ανάμνηση. Η νεαρή οικονομική αναλύτρια της Goldman Sachs ήθελε να γίνει μια διαφορετική Αθηναία. Και το κατάφερε, κάνοντας πράξη την ηλεκτρονική εφημερίδα a8inea.com.

Την συνάντησα στο σπίτι της στο Λυκαβηττό, σ΄ένα υπέροχο διαμέρισμα με πλήρη θέα στην αγαπημένη της Αθήνα. Η Μαριάννα Σκυλακάκη έχει την αρχετυπική ελληνική ομορφιά. Είναι μια γυναίκα νέα, με ταχύτητα στο πνεύμα, βλέμμα σπινθηροβόλο και μια γλυκύτητα στην όψη, ίσως λίγο παραπάνω από τα συνηθισμένα της, αφού τη συνάντησα λίγες μέρες πριν μπει στον 8ο μήνα της εγκυμοσύνης της.

 

Θέλω να μου πεις λίγα λόγια για τη ζωή σου σαν φοιτήτρια.

Μεγάλωσα στην Αθήνα, όμως πάντα είχα στο νου μου να φύγω στο εξωτερικό, αν και η αλήθεια είναι πως αμφιταλαντεύτηκα αρκετά μέχρι να το κάνω. Τελικά πήρα την απόφαση και στα 17 μου έφυγα για σπουδές στην Αγγλία. Πρώτα στο Πανεπιστήμιο του Μπρίστολ για Οικονομικά και Πολιτικές Επιστήμες και στα 20 στο Λονδίνο για μεταπτυχιακό στο LSE. Τα έκανα back to back, λιγάκι απανωτά. Το MPA (Master of Public Administration) είναι ένα πρόγραμμα διαφορετικό από το MBA. Πρόκειται για ένα μεταπτυχιακό που στο εξωτερικό συνήθως οι άνθρωποι αποφασίζουν να το κάνουν σε μεγαλύτερη ηλικία κι όχι αμέσως μετά το πρώτο πτυχίο, όπως εγώ. Συνεπώς ήταν φοβερή εμπειρία το να γνωρίσω ανθρώπους που είχαν ήδη μια τόσο ενδιαφέρουσα επαγγελματική πορεία τόσο μικρή- εγώ ήμουν 20- και εκείνοι κατά μέσο όρο 28 με επαγγελματική προϋπηρεσία. Π.χ. ο ένας ήταν σύμβουλος του πρωθυπουργού του Καζακστάν, ο άλλος δούλευε ήδη 5 χρόνια στην Accenture κι εγώ είχα κάνει μόνο ένα καλοκαιρινό internship στην Goldman Sachs.

Μια νεαρή Ελληνίδα στην Goldman Sachs, στα πρώτα χρόνια της κρίσης. Ακούγεται τουλάχιστον ενδιαφέρον.

Ήταν, πράγματι. Όταν τελείωσε το internship μου είχαν προτείνει να συνεχίσω να δουλεύω εκεί, αλλά εγώ είχα πει “α όχι, έχω να κάνω το μεταπτυχιακό μου”! Οι άνθρωποι με κοιτούσαν καλά καλά. Σίγουρα πρέπει να σκέφτηκαν “καλά τι φρούτο είναι αυτό”; Όταν τελείωσα το MPA οι ίδιοι άνθρωποι της Goldman επανήλθαν και μου είπαν “τι θα γίνει, θα έρθεις”; Ξεκίνησα το 2009, ήμουν 22-23 ετών και εργάστηκα ως αναλυτής στο τμήμα επενδυτικής τραπεζικής για 3 χρόνια.

Χωρίς να το πολυκαταλάβω βρέθηκα να δουλεύω στην ελληνική ομάδα της Goldman Sachs στο Λονδίνο, το οποίο είχε φοβερό ενδιαφέρον, ειδικά εκείνη την εποχή

Βουτιά στα βαθιά από νωρίς. Πώς ήταν η ζωή σου τότε;

Στην Αμερική και στην Αγγλία, η ηλικία δεν αποτελεί το βασικό κριτήριο για να πάρεις ή να μην πάρεις μια δουλειά, επομένως αν έχεις ξεκινήσει τις σπουδές στα 18 σου, 4 χρόνια μετά δεν είναι παράξενο να εργάζεσαι ως analyst. Όσον αφορά στο φύλο, τα πράγματα είναι ισότιμα στις προσλήψεις, αλλά στην πορεία εκ των πραγμάτων ίσως οι γυναίκες αποχωρούν λίγο πιο μαζικά εκεί γύρω στα 30 γιατί είναι πολύ δύσκολο να δουλεύεις μ’ αυτούς τους απαιτητικούς ρυθμούς αν θες να κάνεις οικογένεια. Στα 22 μου, όμως, μπορούσα να δουλεύω άπειρες ώρες κι αν έμαθα κάτι εκεί ήταν πως τη στιγμή που θα σκεφτείς ότι “αχ, έχω κουραστεί θέλω να πάω σπίτι μου, να δω λίγο τη μαμά μου”, τελικά μπορείς κι άλλο. Έχει τύχει να μην έχω φύγει από το γραφείο επί 2 ολόκληρες μέρες, ή να δουλεύω ασταμάτητα τα Σαββατοκύριακα. Δεν σου λέω ότι μου ήταν ευχάριστο αλλά όταν το έχεις κάνει, ξέρεις πλέον πως αν για μία περίοδο χρειαστεί να δουλέψεις σε ασταμάτητους ρυθμούς, μπορείς, γιατί στο τέλος θα υπάρχει αποτέλεσμα.

Τι κρατάς ως πιο έντονη ανάμνηση από τότε;

 Εντάξει, είχε ενδιαφέρον. Ήταν σίγουρα πολύ χρήσιμο και διδακτικό να ζήσω εκ των έσω έναν τέτοιον οργανισμό και μάλιστα σε μία τόσο μικρή ηλικία. Αρκετά πράγματα απομυθοποιήθηκαν, παράλληλα διαπίστωσα πως ακούγονται πολλές υπερβολές και στο τέλος της ημέρας επειδή εγώ είμαι ένας άνθρωπος που πιστεύει στους νόμους της ελεύθερης αγοράς με συγκεκριμένους περιορισμούς και υπό την προϋπόθεση ότι το κράτος κάνει σωστά τη δουλειά του, ήταν ωραία εμπειρία, αν και ποτέ δεν είχα στόχο ζωής να γίνω investment banker. Πήγα, θεωρώντας ότι ήταν μια εξαιρετική ευκαιρία να ξεκινήσω την καριέρα μου στην Goldman Sachs. Οι άνθρωποι ήταν σε όλα τους τα επίπεδα ξύπνιοι και γρήγοροι. Είναι πολύ ωραίο το συναίσθημα ότι τα καταφέρνεις σ’ ένα τόσο απαιτητικό περιβάλλον.

 

Ωστόσο επέλεξες να φύγεις από την Goldman και να επιστρέψεις στην Αθήνα σε μια εποχή που οι περισσότεροι συνομήλικοί σου άφηναν την Ελλάδα έχοντας σαν όνειρο μια καριέρα σαν τη δική σου. Πήρες μία πολύ τολμηρή απόφαση, ομολογουμένως.

Δεν ήμουν σίγουρη ποτέ 100% για το τι ήθελα να κάνω. Πάντα με τραβούσαν αρκετά οι πολιτικές επιστήμες αλλά και πολλά διαφορετικά πράγματα ακόμα, ένα μοτίβο, το οποίο είδα να επανέρχεται σαν ανάγκη στο βάθος του χρόνου. Μπορεί να ασχολήθηκα με τα οικονομικά αλλά αν έχεις την αίσθηση ότι υπάρχουν τόσα πολλά πράγματα που μπορείς να κάνεις, που σ’ ενδιαφέρουν, δύσκολα ησυχάζεις. “Δεν είναι κρίμα να μην βρω έναν τρόπο να παντρέψω ό,τι με ενδιαφέρει”; σκεφτόμουν. Πάντα με παίδευε αυτό και ίσως γι’ αυτό κατέληξα να κάνω ό,τι κάνω τώρα.

Η οικογένειά σου τι θέση είχε σε όλο αυτό;

Η αδερφή μου κι εγώ σπουδάσαμε τις δουλειές των γονιών μας. Η Ειρήνη νομικά- η μαμά μας είναι δικηγόρος- κι εγώ πολιτικές επιστήμες και οικονομικά, όπως ο πατέρας μας. Σε επίπεδο παιδείας και καλλιέργειας όμως ήθελαν πάντα να έχουμε σφαιρική γνώση και να σκεφτόμαστε “έξω από το κουτί”. Κι αυτό αποδεικνύεται από τα πράγματα στα οποία επιλέξαμε να αφοσιωθούμε. Η Ειρήνη ασχολείται με τη μουσική (σ. σ. Η αδερφή της Μαριάννας είναι η ταλαντούχα τραγουδίστρια Ειρήνη Σκυλακάκη). Το ψάχνει, το προσπαθεί. Αυτό το διάστημα είναι στο Λονδίνο. Η αδερφή μου παράλληλα δούλευε στο νομικό τμήμα μιας εταιρίας, αλλά τώρα αποφάσισε πως θα αφοσιωθεί στη μουσική για ένα διάστημα.. Θα επιστρέψει τον Αύγουστο για να είναι κοντά μου όταν θα γεννηθεί το μωρό. Της λέω καμιά φορά πως “εγώ, ως μεγάλη αδερφή, σε μύησα στη μουσική”, αλλά δεν το παραδέχεται σε καμία περίπτωση (γέλια).. Αν δεν είχαμε την υποστήριξη από την οικογένειά μας δεν θα ήμασταν αυτές που είμαστε τώρα.


Ειλικρινά, γιατί γύρισες στην Αθήνα;

Επέστρεψα κυρίως γιατί πάντα ήθελα να κάνω κάτι δικό μου. Μου άρεσε η ιδέα του να χτίσω κάτι από το μηδέν, να το δω να μεγαλώνει, να έχω την επιλογή να συνεργάζομαι με ανθρώπους που θέλω, μου δίνει φοβερή χαρά να οργανώνω πράγματα. Θα γινόταν και από το Λονδίνο, αλλά στα 3 και κάτι χρόνια που μου έγινε η πρόταση να παραμείνω σκέφτηκα πως αν δεχόμουν δεν θα έφευγα πολύ εύκολα. Η δουλειά στην Goldman Sachs είναι από εκείνες που σε “καταπίνουν” ακριβώς επειδή είναι πολύ δελεαστικές. Αλλά εγώ ήξερα ότι δεν ήθελα να κάνω αυτό στη ζωή μου. Έπαιξε ρόλο και το γεγονός πως ο τότε σύντροφός μου και νυν άντρας μου, ο οποίος δούλευε επίσης στην Goldman, θα γυρνούσε στην Ελλάδα. Ο τρίτος λόγος που πήρα την απόφαση να γυρίσω ήταν η συνειδητοποίηση πως δεν είχα ζήσει την Αθήνα ως ενήλικας πέρα από τα διαστήματα που ερχόμουν για διακοπές στα 8 χρόνια που έλειπα. Είχα μόνο μια πολύ ρομαντική εμπειρία από την πόλη, αλλά μου έλειπε η ζωή εδώ, οι γονείς μου, οι φίλοι μου. Το γεγονός ότι η χώρα βρισκόταν σε κρίση δεν με πτόησε γιατί έχω την άποψη πως η κρίση δημιουργεί ευκαιρίες, χωρίς αυτό να σημαίνει πως πρόκειται για κάτι το εύκολο. Το να αξιοποιήσεις την όποια ευκαιρία δεν είναι μόνο στο χέρι σου, παίζουν ρόλο πολλά πράγματα. Προσωπικά διαπιστώνω τις δυσκολίες αλλά και το όμορφο αυτής της επιλογής καθημερινά τα τελευταία 3 χρόνια χάρη στην αθηΝΕΑ.

 

 Η αθηΝέα ξεκίνησε σαν μια παράπλευρη ιδέα. Όταν γύρισα και σκεφτόμουν τι ήθελα να κάνω, είχα διάφορες επιχειρηματικές ιδέες

Πώς έφτασες στην ιδέα της αθηΝΕΑΣ;

Τους πρώτους 4-5 μήνες που είχα γυρίσει στην Ελλάδα ουσιαστικά δεν δούλευα και αυτό ήταν κάτι το πρωτόγνωρο για μένα. Ενώ έψαχνα για ιδέες άρχισα να συγκεντρώνω τα νέα της ημέρας και να τα επικοινωνώ στους 30 πιο κοντινούς μου ανθρώπους μέσω ενός email που είχε τη μορφή ενός πολύ απλού newsletter με 5 στήλες. Ήταν μία δραστηριότητα στην οποία είχα εκπαιδευτεί στην προηγούμενη δουλειά μου, ακριβώς επειδή καλύπταμε την Ελλάδα και υπήρχαν άνθρωποι που ήθελαν με απλό, γρήγορο και συνοπτικό τρόπο να ενημερώνονται για τις εξελίξεις στη χώρα. Το έκανα κυρίως για να μην χάσω εγώ την επαφή μου με τις εξελίξεις. Η ανταπόκριση ήταν πολύ ενθαρρυντική από τους πρώτους μήνες, οι φίλοι μου μου ζητούσαν να προσθέσω κι άλλα άτομα στη λίστα και κάπως έτσι συνειδητοποίησα πως είχα κάνει κάτι που δεν υπήρχε στην Ελλάδα, δηλαδή ένα newsletter πέρα από τη λογική του tease για άρθρα, αλλά ένα μοντέλο ενημέρωσης συνοπτικό που δεν σε βγάζει καν από το e-mail σου.

 

Τι κενό ήρθε να καλύψει η αθηΝΕΑ στο πεδίο της ενημέρωσης;

Δεδομένου ότι ο χρόνος των ανθρώπων είναι πολύ περιορισμένος και η πρόσβαση στην πληροφορία τεράστια, υπάρχει η ανάγκη κάποιος να σταθεί ανάμεσα σε σένα και τις ειδήσεις και να σου συστήσει την προσοχή, να ξεσκαρτάρει αυτό τον τεράστιο όγκο πληροφοριών γιατί είναι λογικό να χαθείς. Το email είναι το πρώτο πράγμα που ανοίγει ένας επαγγελματίας. Η προσπάθεια βρήκε αντίκρυσμα, oπότε κάποια στιγμή πήρα την απόφαση να το προχωρήσω πιο επαγγελματικά και ολοκληρωμένα. Mέσα σε 3 χρόνια, η αθηΝέα από ένα απλό newsletter έχει πλέον τη μορφή ενός έγκριτου ενημερωτικού portal με προσωπικότητα. Στην ομάδα άρχισαν να προστίθενται και νέοι, καταξιωμένοι συνεργάτες, δημοσιογράφοι ή άνθρωποι που ξεχωρίζουν στον τομέα τους, οι οποίοι αρχικά ήταν αναγνώστες και θέλησαν να εμπλουτίσουν το περιεχόμενο του portal με τις στήλες τους. Οι συνεργασίες προέκυπταν από ενδιαφέρον για την ΑθηΝέα και αυτό ήταν πάρα πολύ ωραία συγκυρία.

Ούτε κεφάλαιο υπήρχε ούτε τίποτα, ό,τι είχα εγώ στην άκρη από τα χρήματα που είχα μαζέψει από την προηγούμενη δουλειά μου

Όταν ήμουν ακόμα στο Λονδίνο και εκ των πραγμάτων δεν είχα πολύ χρόνο να παρακολουθώ τα νέα και το τι συμβαίνει στον κόσμο, είχα γραφτεί σ’ ένα αμερικανικό newsletter, το οποίο παρακολουθούσα συστηματικά και μου άρεσε η προσέγγισή του: έπαιρνε τα νέα και σου τα παρουσίαζε πιο συνοπτικά και πιο απλά με έξυπνο τρόπο, χωρίς να σου σπαταλά τον χρόνο. Ναι μεν να ενημερώνεσαι για την είδηση, αλλά μέσα σ’ ένα πλαίσιο που έχει πιο προσωπικό χαρακτήρα. Στην αρχή της αθηΝέας αρκετοί μου είχαν πει πως μια τέτοια είδους κίνηση με προσωπικό χαρακτήρα δύσκολα θα προσέλκυε εμπορικό ενδιαφέρον, αλλά εγώ διαφωνούσα. Θεωρώ πως όταν κάτι είναι πολύ απρόσωπο o άλλος κάνει πιο εύκολα tune out.Ενώ όταν προσπαθείς να κερδίσεις τον αναγνώστη παίρνοντας τον ρόλο ενός φίλου που του μεταφέρει τα νέα, η σχέση που χτίζεται είναι εντελώς διαφορετική. Πίστευα και πιστεύω στη λογική του email newsletter γιατί θεωρώ πως το γεγονός ότι πάει το Μέσο και βρίσκει τον αναγνώστη, αντί να βρίσκει ο αναγνώστης το Μέσο, είναι σημαντικό. Αρκεί μόνο να αποφασίσει ότι θέλει να σε διαβάζει. Αν κάτι δεν θες να το διαβάζεις 6 φορές την εβδομάδα, απλά πατάς  “unsubscribe”.

Κι από newsletter ήρθε η μετάβαση στο πλήρες ενημερωτικό portal. Πού στηρίχτηκες για να κάνεις αυτή την αλλαγή;

Ένα κομμάτι της εξέλιξης της αθηΝέας  είναι και το γεγονός ότι οι συνεργάτες άρχισαν σιγά σιγά να εκφράζουν την επιθυμία να γράφουν μεγαλύτερα κείμενα. Σε πρώτη φάση όλα λειτουργούσαν ίσα ίσα για να μπεις και να γραφτείς στο newsletter, αλλά από ένα σημείο κι έπειτα το υλικό που είχαμε στα χέρια μας και το αυξημένο traffic μας επέτρεψαν να περάσουμε στην πίστα του portal. Σε βάθος χρόνου θεωρώ ότι η αθηΝέα μπορεί να γίνει 2-3 πράγματα παράλληλα. Από τη μία, να συνεχίσει να εξυπηρετεί την ανάγκη του ανθρώπου που έχει αυξημένη όρεξη για ενημέρωση αλλα περιορισμένο χρόνο, με κάπως παιχνιδιάρικο τρόπο, μακριά από τη λογική της σοβαροφάνειας. Και από την άλλη το website, το οποίο αγκαλιάζει το newsletter με πλούσιο ενημερωτικό υλικό με θέματα και άποψη για την πολιτική, τις διεθνείς εξελίξεις, την επιχειρηματικότητα αλλά και την τέχνη, τη γαστρονομία, τα ταξίδια και τη ζωή στην πόλη. Νομίζω ότι ο κόσμος έχει πλεόν ανάγκη να διαβάζει λιγότερα και πιο ποιοτικά πράγματα που να προβάλλουν την ουσία, μέσα σ’ ένα περιβάλλον με τόσα ερεθίσματα.

Ποια πιστεύεις ότι θα είναι η επόμενη εξέλιξη σ’ αυτόν τον τομέα; Προς τα πού πηγαίνει ο τρόπος που θα ενημερωνόμαστε;

Είναι νωρίς για να πούμε. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο κόσμος απαιτεί να σεβόμαστε τον χρόνο του και πως γίνεται όλο και πιο αυστηρός στα κριτήριά του. Από την άλλη, ζούμε την εποχή των fake news, μία όχι θετική εξέλιξη, αλλά θεωρώ πως όλο αυτό το στάδιο είναι μεταβατικό. Σίγουρα είναι θέμα προς συζήτηση το γεγονός ότι ο καθένας μπορεί να υπάρχει μέσα στη δική του “φούσκα” ενημέρωσης, η οποία δεν “σκάει” εύκολα κι αυτό φυσικά δεν είναι θετικό γιατί όλοι χρειαζόμαστε ερεθίσματα που να μας κάνουν να σκεφτόμαστε διαφορετικά. Όλοι κινδυνεύουμε, ακόμα και οι πιο καλλιεργημένοι ανάμεσά μας. Όλοι έχουμε να κερδίσουμε κάτι προσπαθώντας να διευρύνουμε τους ορίζοντές μας. Αν θα μπορούσα να κάνω κάποια πρόβλεψη, αυτή θα ήταν πως το curation, δηλαδή το να παίρνει κάποιος την πληροφορία από ένα Μέσο που θα εμπιστεύεται, θα παίξει ακόμα πιο σημαντικό ρόλο στο μέλλον. Ωστόσο, το να επιτρέψεις ως αναγνώστης σε κάποιον να κάνει το ξεσκαρτάρισμα των πληροφοριών για σένα ενέχει κίνδυνο, δεν είναι εύκολη υπόθεση και χρειάζεται χρόνο ώστε να χτιστεί αυτή η σχέση εμπιστοσύνης. Εμείς, ως Μέσο, αυτό τον σκοπό έχουμε. Παράλληλα με τον ρόλο του curator της πληροφορίας όμως, θέλουμε να προσφέρουμε και στον αναγνώστη τη δυνατότητα ταύτισης, την αίσθηση ότι ανήκει σε μια ευρύτερη συλλογικότητα που έδιναν παλιά οι εφημερίδες, η οποία όμως έχει σε σημαντικό βαθμό χαθεί στον κόσμο του διαδικτύου. Αυτή η ταυτότητα του “ανήκειν” βοηθά στο χτίσιμο της εμπιστοσύνης, την κάνει πιο στέρεα και ουσιαστική.

Σε λίγο καιρό θα γίνεις μαμά. Έχεις συνειδητοποιήσει ότι για ένα διάστημα τουλάχιστον θα πρέπει να ασχολείσαι λιγότερο με τη δουλειά σου;

Παραδέχομαι πως συνεχίζω να δουλεύω αρκετά, 12 και 13 ώρες την ημέρα. Δεν είμαι παράδειγμα προς μίμηση! Με παίρνουν και μου λένε “μα γιατί είσαι ακόμα στο γραφείο”; Αλλά η αλήθεια είναι πως από τη στιγμή που το χαίρομαι τόσο- ειδικά η περίοδος που φτιάχναμε το site ήταν πολύ δημιουργική- οπότε είναι μία ωραία κούραση. Θα πρέπει να λασκάρω για ένα διάστημα όταν γεννηθεί το μωρό. Στην Ελλάδα και σ’ αυτό τον τομέα όλα είναι πιο δύσκολα σε σχέση με χώρες, όπως π. χ. η Αγγλία όπου μια μητέρα έχεις περισσότερες δυνατότητες γιατί μπορεί ν’ αφήσει τα παιδιά της σε βρεφονηπιακούς σταθμούς από πολύ νωρίς  και να είναι σίγουρη πως θα είναι όλα όπως πρέπει.

Από τη στιγμή που θεσμικά δεν έχουμε βρει ακόμα τρόπους στήριξης των εργαζόμενων μητέρων ώστε να λυθεί το ζήτημα και να δημιουργήσουμε νέες συνθήκες που να μην οδηγούν στην επαγγελματική ανισότητα με βάση το φύλο, το πρόβλημα θα συνεχίσει να υφίσταται

Ξεχωρίζεις καλά και κακά φαινόμενα στο ελληνικό διαδίκτυο;

Εντοπίζω αρκετά αξιόλογα άρθρα γνώμης και μάλιστα από διαφορετικές οπτικές γωνιές. Αλλά και εδώ, υπάρχει ένα φαινόμενο βομβαρδισμού πληροφορίας και πολύ μικρών άρθρων για το οτιδήποτε, το οποίο δεν είναι τόσο κοντά στη δική μου προσέγγιση. Επίσης λείπει ο μέσος χώρος, αφού από τη μία στέκουν τα πολύ παραδοσιακά,”βαριά” Μέσα τα οποία είναι πολύ έγκριτα και πολύτιμα, αλλά τους λείπει η φρεσκάδα και από την άλλη “τρέχει” μία πολύ πιο light προσέγγιση της ενημέρωσης. Ενδιάμεσα δεν έχεις κάτι που να παντρεύει αυτά τα δύο, που να σου πει τι συμβαίνει αυτή τη στιγμή στη Συρία ή στις ΗΠΑ με τον Τραμπ, αλλα με τρόπο εκλυστικό κι έξυπνο,  που να μη σε ωθεί στο να κλείσεις τη σελίδα και να φύγεις. Στον κόσμο δεν αρέσει να του φέρεσαι σαν να είναι χαζός.

Είσαι μία γυναίκα που τόλμησε να ξεκινήσει κάτι δικό της σε μία όχι και τόσο ευοίωνη εποχή, πόσο μάλλον για τη χώρα. Τι έχεις να πεις στους ανθρώπους της γενιάς σου που προσπαθούν ακόμα, όπως εσύ;

Δεν πρέπει ν’ αποθαρρυνόμαστε και να το βάζουμε κάτω εύκολα. Είναι αγώνας δρόμου, όχι ταχύτητας, θέλει χρόνο. Τυχαίνει να μου λένε άνθρωποι που δεν ξέρουν ποια είμαι ότι διάβασαν κάτι στην αθηΝέα και πραγματικά παίρνω δύναμη απ’ αυτό να συνεχίσω. Νομίζω ότι στην Ελλάδα υπάρχει μία τάση να πιστεύουμε ότι οι νέοι δεν ξέρουν. Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση. Και εμείς σαν νέοι με όρεξη έχουμε πολλά νέα πράγματα να πούμε και να δώσουμε, αλλά έχουμε επίσης και πάρα πολλά ακόμα να μάθουμε από εκείνους που έχουν την εμπειρία. Γράφω κάθε μέρα τη γνώμη μου. Ίσως κάποιος μεγαλύτερος διαπιστώσει πως εκείνη που το γράφει αυτό έχει γεννηθεί το 1987, ίσως του κλωτσήσει. Αλλά σε βάθος χρόνου, αν προσπαθήσεις, θα κερδίσεις και τον πιο δύσπιστο.

 

Φωτογραφίες: Φραντζέσκα Γιαϊτζόγλου-Watkinson