ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ

Λένα Δροσάκη: “Υπάρχει η αίσθηση ότι η προφύλαξη είναι αντρική υπόθεση”

Τον γνώρισε πριν περίπου ενάμιση μήνα. Της άρεσε από την πρώτη στιγμή που τον είδε, του το έδειξε, τον έψαξε, τον βρήκε, του μίλησε, τον διεκδίκησε με τον τρόπο της. Όχι ότι έφερε κι αυτός ιδιαίτερη αντίσταση. Βγήκαν ραντεβού, ξαναβγήκαν, πήγαν σινεμά, για ποτό, κάθε φορά και καλύτερα. Ένιωθε ότι αυτός εδώ την καταλαβαίνει, μαλάκωσε πολύ, δεν μπορούσε να του χαλάει χατίρια. Αισθάνθηκε αδυναμία από νωρίς για εκείνον. Λίγες μέρες μετά τα ραντεβού εκτός, ήρθε η πρόταση από εκείνον. "Το βράδυ θες να 'ρθεις σπίτι μου"; "Α απόψε θα κάνω σεξ", σκέφτηκε εκείνη, όπως κι αυτός όταν είδε το "Ναι, θέλω" στην οθόνη του.

Φόρεσε τα πιο κομψά της εσώρουχα, φρόντισε το σώμα της, έφτιαξε τα μαλλιά της υπέροχα, έβαλε το κοντό της το φουστανάκι, πήρε κι ένα κουτάκι τσίχλες για φρέσκια αναπνοή, μία χτένα, λίγο ρουζ. “Έτοιμη” σκέφτηκε, κι έφυγε για το σπίτι του.

Ήταν όντως έτοιμη; τα είχε πάρει όλα όσα χρειαζόταν για την πρώτη φορά που θα έκανε σεξ μαζί του; Όχι, ξεκάθαρα όχι. Δεν είχε προφυλακτικά. Και τελικά, ούτε κι εκείνος.Το νέο αίσθημα, του ένα μήνα και κάτι. Κανένας τους δεν αγόρασε. Όλα έγιναν χωρίς προφύλαξη. Κανείς τους δεν σταμάτησε τον άλλον για να ρωτήσει πού είναι το προφυλακτικό. Εκείνη το σκέφτηκε, αλλά “ντράπηκε” να το ζητήσει. Ντράπηκε.

“Έλα μωρέ μια χαρά παιδί, υγιέστατος δείχνει, συν ότι ήταν πολύ καιρό σε σχέση κι από τότε δεν είχε κάνει κάτι με καμία. Αφού μου το ‘χει πει”.

 Αυτό της ήταν αρκετό.

Σύμφωνα με το Κέντρο Ζωής το 66,5% των Ελληνίδων που έχουν διαγνωστεί με HIV μέχρι σήμερα απέκτησαν τον ιό μέσω ετεροφυλοφυλικής σεξουαλικής επαφής. Στην Ευρώπη 1 στις 3 περιπτώσεις HIV αφορά σε γυναίκες. Ποσοστά ανησυχητικά που δεν αφήνουν την παραμικρή αμφιβολία για το ότι η σύγχρονη γυναίκα δεν είναι όσο προσεκτική πρέπει στο σεξ, δεν παίρνει προφυλάξεις και άρα δεν κατέχει την πρωτοβουλία στη χρήση προφυλακτικού. Η νοοτροπία του “αποκλείεται να συμβεί σε μένα” έχει εξαπλωθεί στον τρόπο σκέψης και πράξης μας σε βαθμό που κάτι πρέπει να γίνει.

Για όλους τους παραπάνω λόγους, το Κέντρο Ζωής, η δραστήρια ΜΚΟ που στηρίζει τα άτομα με HIV/AIDS έστησε μία πολύ επιδραστική καμπάνια με την υποστήριξη του Ιδρύματος Μελίνα Μερκούρη και με πρωταγωνίστριες 4 αγαπημένες ηθοποιούς οι οποίες έχουν τιμηθεί με το ομώνυμο βραβείο υποκριτικής: τη Λένα Δροσάκη, τη Λένα Παπαληγούρα, την Γιούλικα Σκαφιδά και την Ιωάννα Παππά.

Η καμπάνια ευαισθητοποίησης θέλει να περάσει το μήνυμα “Κάνε το πρώτο Βήμα και στην προφύλαξή” σου προς τις γυναίκες. 

Τα εκφραστικά μάτια της Λένας Δροσάκη άνοιξαν διάπλατα όταν οι άνθρωποι του Κέντρου Ζωής της μίλησαν με αριθμούς για το μέγεθος του προβλήματος. “Η αλήθεια είναι πως πριν από εκείνη τη στιγμή δεν ειχα καμία αίσθηση. Δεν είχα καμία ενημέρωση, δεν πίστευα τίποτα και ούτε που φανταζόμουν ποια ήταν η αλήθεια. Ήταν σαν να μην υπήρχε, σαν όλα αυτά να συμβαίνουν κάπου μακριά” μου λέει με ειλικρίνεια. “Και αυτό ήταν πολύ λυπηρό, για μένα”.

Αν δεν ερχόμουν σε επαφή με το Κέντρο Ζωής ώστε να ενημερωθώ θα ακόμα βρισκόμουν σε μια πλάνη

Την ρωτάω πώς ένιωσε ακριβώς αφού έμαθε, ποια ήταν η αντίδρασή της. “Στην αρχή έμεινα άφωνη και ένιωσα λύπη για την άγνοια που είχα, ένιωσα θυμό που έχουμε επιτρέψει να φτάσει σε αυτά τα νούμερα και που συνεχίζουμε να κάνουμε οτι δεν υπάρχει”.

Η καμπάνια μέσα από τα μάτια της Λένας

“Το Κέντρο Ζωής σχεδίασε αυτή την καμπάνια ενημέρωσης σχετικά με τον HIV και το AIDS γιατί θέλει να επικοινωνήσει ότι το HIV και το AIDS μας αφορά ολους και όλες. Μας γνωστοποιεί οτι πάνω απο το 50% των ανθρώπων που ζουν με HIV παγκοσμιως  ειναι γυναικες. Και πως στην Ευρώπη 1 στις 3 διαγνώσεις αφορά σε γυναικες. Πέρα όμως από την εξειδικευμένη ενημέρωση που είχα για το HIV/AIDS, έμαθα  συνολικά για το υπέροχο έργο του Κέντρου Ζωης και για τη στήριξη που δίνει στους ανθρώπους οι οποίοι την χρειάζονται τόσο πολύ. Με συγκίνησε επίσης η συνεισφορά του οργανισμού στη γέννηση ενός υγειούς βρέφους από μια οροθετική γυναίκα. Συνειδητοποιώ πως τέτοια θέματα δεν πρεπει να μένουν κρυφά και σε καμία περίπτωση δεν πρέπει κάποιος να μπει στο περιθώριο επειδή μολύνθηκε. Το δικαίωμα στη συλλογική ζωή δεν σταματά ποτέ”.

Το ζήτημα δεν γίνεται να μην εγείρει ένα απέραντο “Γιατί”; Για ποιο λόγο νέες, μορφωμένες, δραστήριες, έξυπνες, μέσα σ΄όλα γυναίκες να “κολλάνε” να ζητήσουν από τον παρτενέρ τους να βάλει προφυλακτικό. Την ρωτάω την άποψή της: Πιστεύω ότι ένας από τους βασικούς και ισχυρούς λογούς είναι ο φόβος της στιγματοποίησης. Ότι θα ‘κακοχαρακτηριστεί’ από τον ερωτικό της σύντροφο.Υπαρχει η αίσθηση ότι η προφύλαξη ειναι αντρική υπόθεση. Η προστασία όμως ειναι ζήτημα και των 2 εξίσου”.

Όταν δεν γνωρίζεις ειναι εύκολη η απόφαση να μην πάρεις προφυλάξεις στο σεξ. Υπάρχει αυτή η αφελής εντύπωση ότι δεν πρόκειται να συμβεί σε σένα

-Πέρα από τη θέση που παίρνεις μέσω της καμπάνιας του Κέντρου Ζωής, τι άλλο θες να πεις στις γυναίκες που αμελούν την προφύλαξή τους κατά την επαφή;

-Εμείς οι γυναίκες πρέπει να πάρουμε την αποκλειστική ευθύνη της προστασίας μας και της υγείας μας. Να σταματήσουμε να νιώθουμε οτι πρέπει ο άντρας να μας προστατέψει και να διώξουμε μακρίά τον φόβο της όποιας ντροπής για το τι ίσως σκεφτεί ο άλλος αν επιμείνουμε στην προφύλαξη μας. Γιατί δική μας είναι η ζωή και η υγεία μας.

Η Λένα Δροσάκη, η οποία από Σεπτέμβρη ξεκινάει πρόβες για την Αγριόπαπια του Ερρίκου Ίψεν σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τάρλοου στο θέατρο Πορεία, πιστεύει πως στην Ελλάδα επικρατεί βασική έλλειψη παιδείας στα σεξουαλικά ζητήματα. “Προσωπικά θεωρώ ότι θα επρεπε να υπάρχει ενημέρωση και συζήτηση πρώτα από τους γονεις και μετέπειτα από το σχολείο”, μου λέει.

Η σεξουαλικη διαπαιδαγώγηση πρέπει να απενεχοποιηθεί

Η κουβέντα μας φτάνει σ’ εκείνο το κατάπτυστο πρόσφατο περιστατικό της ξυλοδαρμού του συζύγου προς τη σύζυγο στο Καλλιμάρμαρο. Μία καμπάνια που στόχο έχει να πείσει τις γυναίκες να παίρνουν πρωτοβουλία στη χρήση προφυλακτικού στο σεξ, δίπλα από απροκάλυπτη ενδοοικογενειακή βία με θύματα γυναίκες. Τη ρωτάω πόσο κατοχυρωμένη είναι τελικά η ισότητα των 2 φύλων σε ουσιαστικά ζητήματα τόσο από τις ίδιες τις γυναίκες όσο και από την κοινωνία. “Η ισότητα των δυο φύλων δεν πρεπει να θεωρείται αυτονόητη”, μου απαντά, “αλλά ως μια τεράστια κατάκτηση του ανθρώπινου πολιτισμού για την οποία πρεπει να επαγρυπνούμε και να μαχόμαστε”.