Μαστεκτομή: Μια ιστορία ειπωμένη με έναν τρόπο που δεν έχεις συνηθίσει
- 8 ΟΚΤ 2018
Σίγουρα έχουμε διαβάσει κατά καιρούς διάφορα ενημερωτικά και ιατρικά άρθρα για τον καρκίνο του μαστού, τη μαστεκτομή και την ψυχολογία της γυναίκας μετά από αυτή. Το συγκεκριμένο άρθρο, λοιπόν, δεν είναι ίδιο σαν όλα τα άλλα, καθώς παρουσιάζει τη μαστεκτομή από τη ματιά αυτών των γυναικών και δείχνει με έναν πιο ευαίσθητο τρόπο το δρόμο προς τη συναισθηματική λύτρωση.
Από τον Αχιλλέα Αγαπητό
Το θέμα αυτό είναι σύνθετο και άρρηκτα συνδεδεμένο με την υπαρξιακή μας αγωνία για τη ζωή και το φόβο του θανάτου. Η μαστεκτομή είναι το ”μετά” και πολλές φορές η λύτρωση – όσο οδυνηρή κι αν είναι.
Λόγια ειπωμένα… στο άκουσμα της αρρώστιας.
Κόπηκε η ανάσα μου. Ήθελα να φωνάξω, να ουρλιάξω και δεν μπορούσα. Πάγωσα! Το μυαλό μου βούιζε, άσπρισε το πρόσωπό μου, μου είπαν λιποθύμησα. Δεν το πίστευα. Φοβήθηκα, με έπιασε το παράπονο και έκλαιγα.
Μετά το πρωταρχικό σοκ ακολουθούν τα περιβόητα στάδια του θυμού, της άρνησης, της διαπραγμάτευσης, της κατάθλιψης και της αποδοχής. (στο βαθμό που η κάθε μια τα έχει βιώσει).
Σκοτεινά συναισθήματα (πανικός, φόβος, απόγνωση) είναι εκεί, καλούμαστε να προσαρμοστούμε σε αυτό που οι άνθρωποι απεχθανόμαστε: την αβεβαιότητα και την ανασφάλεια.
Όμως όπως λέει και ο Νίτσε: “Όποιος έχει ένα γιατί να ζήσει, μπορεί να αντέξει κάθε πώς” και αυτές οι γυναίκες μας δείχνουν το δρόμο με τη δύναμη της ανθρώπινης θέλησης, πρώτα από όλα.
Ο δρόμος δεν πρέπει να είναι μοναχικός. Ο άνθρωπος χρειάζεται τον άνθρωπο.
Κάποτε μία ασθενής μου είπε:
Αυτό που με βοήθησε τον πρώτο καιρό ήταν που βρήκα ένα μέρος (ομάδα) να βγάλω την οργή μου, να με ακούσουν χωρίς να μου πουν τι πρέπει να κάνω, ξεσπούσα κάθε φορά ώσπου κάποια στιγμή ένιωσα το βάρος να ελαφραίνει και τη μεγάλη θλίψη να μοιράζεται. Τότε συνειδητοποίησα ότι μπορώ τώρα να σκεφτώ λογικά, μπορούσα να ακούσω. Ναι, δεν έχει χαθεί τίποτα.
Ναι, η μαστεκτομή είναι επιλογή ζωής.
Έχοντας πάρει τεκμηριωμένη πληροφόρηση από τον γιατρό μας για την ασθένεια και τις θεραπευτικές επιλογές μας προχωράμε να χτίσουμε το υποστηρικτικό μας πλαίσιο «σύντροφος, ομάδα, ψυχοθεραπεία, φίλοι» ή ό,τι άλλο μας ανακουφίζει.
Στο δρόμο αυτό, οι εμπειρίες άλλων γυναικών με το ίδιο θέμα, δουλεμένες όμως μέσα από ομάδες ψυχοθεραπείας, μόνο ανακούφιση και οφέλη μπορούν να έχουν, μιας και μιλούν την ίδια γλώσσα.
Έχοντας διανύσει μεγάλο και ψυχοφθόρο δρόμο ως προς την απόλυτη επιβίωση ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη μεγάλη αλλαγή στο σώμα μας, που αφορά την εικόνα μας – και όχι μόνο.
Θυμάμαι την αναφορά που έκανε μια θεραπευόμενη για τη μοναξιά που ένιωθε και πώς το συνέδεε με την απώλεια του στήθους, τη μητρότητα, τη θηλυκότητα, τη χαμηλή αυτοεκτίμηση, το σύντροφό της, το sex, την απόρριψη… όλα αυτά μαζί και χώρια. Μπερδεμένα στην αρχή χρειάστηκε όμως να ειπωθούν δυνατά και καθαρά μέχρι να πάρουν τη θέση που τους αναλογεί, ούτε περισσότερο, ούτε λιγότερο.
Τίποτα δεν μπορεί να υπονομεύσει τη θέληση για ζωή όσο τα ανέκφραστα αρνητικά συναισθήματα. Μίλησε για αυτά απροκάλυπτα. Κλάψε, φώναξε, βίωσέ τα για να τα ξεφορτωθείς.
Λανθάνουσες αντιλήψεις και φόβοι μας λένε πως ΟΛΑ στη ζωή μας θα αλλάξουν, όχι, λοιπόν, δεν αλλάζουν ΟΛΑ.
Σχεδόν πάντα η ψυχοθεραπευτική ενασχόληση λειτουργεί αγχολυτικά και ελπιδοφόρα. Αρχίζουν και αχνοφαίνονται νέοι στόχοι και προτεραιότητες, μια νέα αξιολόγηση για τη ζωή και μια απογραφή που λίγοι από εμάς μπορούμε να τη νιώσουμε.
Δε θα ξεχάσω την έκφραση μιας θεραπευόμενης:
Θα ήθελα να φωνάξω στους ανθρώπους τι χαζοί που είσαστε σε τι δίνετε σημασία
Για αυτήν πλέον ο κόσμος είναι αλλιώτικος μου έλεγε με νόημα. Και συνέχισε:
Σήμερα λέω στους ανθρώπους μου ότι τους αγαπώ και τους παίρνω αγκαλιά και τους σφίγγω γερά λες και θα μου φύγουν. Σταμάτησα να κάνω πράγματα που δεν μου αρέσουν και προσπαθώ να στρέφω την προσοχή μου σε αυτά που αγαπώ. Μονό για σήμερα…
έλεγε ξανά και ξανά.
Σύμβουλος Συνθετικής – Ψυχοθεραπευτής
Μέλος Ελληνικής Εταιρείας Συμβουλευτικής (ΕΕΣ)
